كان ياما كان
كان فيه عصفور
قلبه صغير
ريشه قصير
حلمه يرفرف بره السور
كان إنسان من طين ، من نور
كان بيدور ع اللى يخضر
قلب الناس القاسى البور
كان ياما كان قلب الحدوتة رق و حن
على البنوتة فى زمن اتجن
زمن الناس فى قلوبها وحوش
زمن الغاب و الناب و وشوش
تحزن غش و تضحك زور
كان ياما كان أحلام بضفاير قلب و بس
ذنبها إيه لو قلبها طاير حب و حس
بنوتة فى حدوتة تنام
و بتجرى وراها الأيام
هى و كل بنات الحور
تتر النهاية :
و بنحبك يا دنيا بجد
و مهما تعملى فينا
بنصحى بشوق يفوق الحدّ
و نحضن بكره بإيدينا
و آه من بكره و عمايله
و آه م اللى الزمن شايله
و آه من حلم عالى لفوق
و لسه الكف مش طايله
يا دنيا دبت أنا فيكى
و توهتينى فى عنيكى
أموت لو عشت من غيرى
و أعيش لما أموت فيكى
يا ارض الخوف يا لامانا
أمانة تسيبى جوانا
براءة طفل كان عايز يشوف الصبح و يانا
و جنب الشوك يعيش الورد
يرجع قلبنا لينا
و بعد التوهة جزر و مد
نلاقى نفسنا لينا